(พูดตามภาษาราชการคือ เปลียนช่องเดินรถ) ที่เปิดไฟเลี้ยวกันน้อยมาก มีการให้เหตุผลกันทำนองว่า เมื่อเปิดไฟขอทางแล้ว
มักไม่ได้ทาง (ไหงเป็นงั้น) เพราะเหตุว่าเพื่อนร่วมทางอันแสนจะใจร้อนของเรา
มักจะไม่ยอมเปิดทางให้ แม้มีการ "ขอ" ทาง เลยอนุมานกันจนรับรู้กันไปทั่วว่า
อย่าเปิดไฟขอทางดีกว่า มิฉะนั้นอีกคันหนึ่งจะเร่งความเร็วขึ้นมาแทนการให้ทาง
นอกจากเวลาถนนโล่ง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว ประมาณร้อยละ ๘๐
ก็จะให้ทางนะครับ ถ้าคุณให้สัญญาณไฟแต่เนิ่น ๆ ไม่ใช่ว่าจะขอทางแล้วเลี้ยวปุ๊บเลี้ยวปั๊บ และกรณีตรงข้าม
คือ ถ้าผมเห็นสัญญาณไฟขอทางจากรถคันอื่น ผมก็จะให้ทางเสมอ จะมีข้อยกเว้นก็คืออย่างที่บอกตอนแรก คือ
เปิดไฟขอทางแบบปุบปับ ปัจจุบันทันด่วน ซึ่งไม่ใช่จังหวะที่จะให้ทางกันได้ กับอีกกรณีหนึ่งคือ
ขับแบบจึ๊ก ๆ จั๊ก ๆ จะเปลี่ยนเลนโดยไม่เปิดไฟขอทาง อันนี้ผมจะเร่งความเร็วขึ้นทันที
น่าชยันโตมากกว่าประการอื่นใดเป็นที่สุด
รถที่ติดไฟแดงรอเลี้ยวขวา แต่กลับไม่เปิดไฟเลี้ยว ทำให้รถที่ขับมาตามหลังไม่ทราบว่า
คุณจะตรงไปข้างหน้า หรือจะเลี้ยวขวา ซึ่งตามหลักก็ต้องเดาว่าคุณจะตรงไป แต่กลับไม่ใช่ ดังนั้นรถที่จอดต่อท้าย
จะต้องเปลี่ยนเลนไปเลนซ้าย ซึ่งก็ต้องผจญกับปัญหาการไม่ให้ทางกันง่าย ๆ อีก
คงมีความเข้าใจผิดอะไรกันบางอย่างว่า
คือเปิดให้รถที่วิ่งสวนมาทราบว่าตัวจะเลี้ยว แต่ความจริงแล้ว
การเปิดไฟเลี้ยวเป็นการให้สัญญาณแก่รถที่วิ่งสวนมาในทิศทางตรงข้าม และเป็นการให้สัญญาณแก่รถที่ตามหลังมาด้วย เพราะบ่อยครั้ง
ที่ผมพบว่าเขาเหล่านั้นไม่เปิดไฟรอเลี้ยว แต่เมื่อได้ไฟเขียวแล้ว พอตอน
"จะเลี้ยว" ถึงจะเปิดไฟเลี้ยวกันตอนนี้ แต่หนักที่สุดคือ
พวกที่ตอนเลี้ยวรถก็ไม่เปิดไฟเลี้ยว ไม่รู้เป็นโรคอะไร นาน ๆ
จะพบเห็นสักทีหนึ่ง
!!!
